Ben hep eliflerden sonra gelmişim 
karanlıklarda yontmuşum dişlerimi
neyi kaybettiysem ethem dedeye sormuşum 
yollarımı çizmişim unutulmuş rüyalarla
kesme demişim babama saçlarımı
ağladıkça annemin karnından doğmuşum
yırtık eteklerimde sallamışım erkekleri
yamuk çirkin ağızlar doğmuş evlerden içeri 
öğretmişim tarlalarda açan yalnızlık kokusunu
biçmeyi de öğrenmişim akbabaların alnından
masallarda yaşlandıkça kitap olmuşum 
kazımışım tek tek esareti bedenime
hep eliflerden sonra gelmişim
sevmemiş beni babam
alelacele kalabalıklara sokmuş 
dönünce insan olmuşum
bir hayat bulmuşum İzmir’in kollarında 
saçlarını tararken akıttığı sıkıntıyı ellerimle kovmuşum 
sevdikçe kendiliğim artmış ben olmuşum

hep, sonra, ben 
nasılsa bütün özgürlükler ölümün ellerinden

yok olmuşum.