ağır kepenkleri kaldırıp önümden
yürüdüm dikenlerin arasından
mihra koparmaya
kaçtım analığın korkunç koşulsuz ağrısından
nasıl olur da bir canlıya
yaşamak hakkı verip
gölgelerim onarılmamış kabuğu
nasıl susar bu kör atlayış
göğsümde gümüş bir kuyu var
doğmadan her gün yeniden
gömüyorum oraya
karnımdaki ışık lekelerini
çok sevmekten
hiç başlamamaya
çok kaybetmekten
kaybolmaya
koruyorum rahmimdeki boşluğu
içinde büyük bir sevgi var
çünkü dünyada yer yok
yeni bir yaraya