Eve geç kalmak da bir yol meselesidir. Bazen birkaç adım gecikir insan, bazen bir ömür. O köyden çıkıp şehir yollarına düşeceğimi sanmıştım, oysa o çocuk hâlâ aynı patikada, aynı tepenin ardında dolanıyordu. İnsan bazen çıktığı yerden hiç gidemez; sadece kendini uzaklaştığına inandırır.

Kimimiz sokakları süpürüyordu, kimi pazarda meyve tartıyor, bazılarımız parktaki bankta zaman öldürüyordu. Zamanın göz göre göre adam öldürdüğünü bilmeden kibirlenmekle meşguldük çoğumuz.

Gidişimiz sessiz oldu. Sırra kadem basar gibi çıktık yola. Talin'e ilk vardığımızda yüzümüze çarpan soğuk rüzgârın içinde kimsenin bizi tanımadığı, kimseden bir beklenti taşımadığımız bir özgürlük vardı. Taş kaldırımlı, sisli sokaklar bin yıllık hikâyelerle doluydu; biz ise o hikâyelerin görünmeyen cümleleriydik.

Bir gün ben de o küllüğün içine peçete sokuşturmak istedim.  Bayramlık elbisemin üzerine dökülen küller annemi huzursuz etmiş, beni üzmüştü. Benim olmayan bir günahı b/öyle edinivermiştim. Şimdi başkalarının kabahatini yüklenmelerim ondan. Hoş, yine de bendim küllüğü amacı dışında kullanan…

Bu tarifsiz ve ızdırap dolu hisler ruhumu kemiriyordu. Tüm düşüncelerim de hislerim gibi donmuştu. Bir an önce güneşin doğmasını istiyor ve karşımda duran bu toplumsal ceset prototipi ailesine teslim edip, uzun süre kimse ile görüşmek istemiyordum artık.

Hiçbir kadına neden gittiğini anlatmadı. Hiçbir kadının ne yaşadığını merak edip sormadı. Çünkü biliyordu ya da bildiğini sanıyordu. O gitmese kadınlar zaten gidecekti. Bu kadına da sormadı. Sorsaydı belki onunla kökleşmeyi denerdi kim bilir? 

Her şeye geç kaldığım hissiyle boğuşuyorum. Geç kaldığım hislere karşı hiçbir şey yapmıyorum. Kapıldığım hislerle farkında olduklarımı birbirinden ayırsam da kendime açıklamalar bulma refleksimi bir türlü bırakamıyorum.

Kendimi korudum ben, diyecek oldum. Dilimin ucundan döndü geriye. İlk defa kendi sesimi duydum, diyecek oldum. Ses tellerimden geçemedi bile. Hayatımda ilk defa kendim için bir şey yaptım ben, diyecek oldum. Ciğerlerimden çıkarken söndü nefesim. Ben de insanmışım, diyecek oldum. Kaburga kemiğinin artıklarıyla yetin, dediler. Kapandı göğüs kafesimin kapıları. Dört, üç…

Doğrumuz bir değildir ki bizim yollarımız kavuŞsun. Biz şimdi dosdoğru yürüyerek nasıl karşılaŞıp, buluŞalım? Bizim yollarımız çakıŞır ancak, en nihayetinde çeker çekiŞtirir yine birbirimizi yoldan çıkarırız.

Mavi’nin gözlerinde yılanların siyahlıkları parladı. ‘‘Evet,’’ dedi. “Anladım, hiçbir yas renkleri silemiyor. Ama kaplumbağamı bulmalıyım.’’