Bozkırda zaman hariç her şey bitmekle mükelleftir. Yaz bitiyor. Mahir otobüsün en ön koltuğunda hareket saatini bekliyor. Balina kasa 0303 Mercedes hır hır çalışıyor ayazda. Egzozundan çıkan duman bir hayalet misali. Muavin kim gelmiş, kim gelmemiş koltuk sayıyor.

Âdem olmadığı zaman mumla aranırdı. Ağzı var dili yoktur ama buna rağmen yokluğu hüzünbaz bir yoksunluk hissi yaratırdı. Bu da onu ziyadesiyle u/mutlu ederdi. Zira yokluğundan dolayı üzülen birileri vardır. Kadın olmasa da…

“Taş bile hatırlar,” diyor. “Bizse unuturuz. Sanki her şey suya yazılmış gibi...” 

Gestapo sabahlara uyandık. Dışarıda örgütlü bir yalnızlık çanı çaldı, kahvaltıda yüreğim vardı. Yüreğimi ortaya bırakmışım. Çatal izleri...

Bir kendini bilmezin dilinden dökülen o tek kelime, layık olan yere yağan Kar’a is bulaştırdı. O kar ki yüreğine düşen korla eriyip çamura karıştı. Bir balçığa dönüşüp ayağına dolandı da yürümeyi unuttu.

Kim abla, şu mu? Bakkalın çırağı bu. Mektubu getiren. Yok be, ne uzun bakması. Zorladım ya onu biraz, hala onun etkisindedir. Ne delikanlısı be abla! Bıyık dediğin de tüy tüy. Dünkü çocuk işte. Aaa, ayıp kız abla, o nasıl söz! …… Çok mu uzun baktı? Ben hiç dikkat etmedim.

Bu ağırlık, yalnızca gecenin değil, günlerin de ağırlığıydı. Gündüzleri bir şekilde üstünü örttüğü, işle, telefonlarla, küçük telaşlarla susturduğu şeyler, gece yarısı uykunun eşiğinde yeniden alevleniyordu. 

Kapının eşiğinden içeride yalnızca bir Halime kaldı. Yüzü aydınlıktı. Gözleri yeni doğmuş gibi parıldıyordu. Kapıyı kapadı, içeriden sürgüledi. Ahmet biriken teri eliyle sildi. Elinde biriken teri gömleğine bulaştırıp evine döndü. O gece sabaha kadar uyumadı.

Ortopedi polikliniğinin önü kalabalıktı. Ne de olsa aylardan şubattı ve buzda düşen yaşlılar, çocuklar, kadınlar komik alçılarıyla ortopedi polikliniğinin önünü resmen bir savaş filmi setine dönüştürmüşlerdi. 

Kalabalık başına çullanıyor. Flaşlar patlıyor, anonslar geçiliyor. Gazeteciler büyük puntolarla manşet atıyor: …edebiyatın usta öykücüsü yaşamını yitirdi…

“Kıyıda, ardımda kıraç ova/ Hale yola mı koysam hiç değilse şu topraklarımı?/ Londra Köprüsü yıkılıyor yıkılıyor yıkılıyor/ Enkazıma payanda kıldım bu parçaları”

Gizler içinde ya da hazineler içinde nefes almak sana senden parçalar sunmaz. Tanrı'yı doğurmadıktan sonra her şey ve hiçbir şey  bir -mış gibiden öteye geçemez. Yatağının  başında bekleyen onlarca havari varken kulak arkası edemezsin saçlarını. Eğer ediyorsan o kulak içeride olanı duymalı .