“İnsanlar batan güneşe kapılarını kapatır”
Shakespeare, Atinalı Timon 1. Perde

Hatırla sabahı, yüzün ilk rüzgârını
taşlara yağmurun gelişini
her taş bir anının yerinde
her anı bir taşın
böyle akardı ırmaklar, insanlar da

efkârın mıydı  dağların gelişi
gün ortasına
eteklerinde
ne bir ceylan ne de su sevinci

hatırla kalbini, ikindide çayır gölgesi
bir  yankılık ağıt kesti sesinden
biliriz artık gök değiliz
biliriz artık yeşermeyiz

hatırla ovanın gidişini
adının üzümler  kadar eski bir tadı vardı
üstün  başın salkım salkım kanardı
kopardın son düğmeni titrek ipinden
şeytan acıyı sardı  taze tütünden 

ceketini savurduğun tarlaların yüzünde 
diktiğimiz cepler cepler üstüne
ceplerinde  ellerimiz eller üstüne 
birimiz alıp başını gitmenin akşamı
birimiz o akşamın eski sabahı

sana bir şey olmasın ey yolcu
merhaba senden
Allahaısmarladık benden
yaz biter hasat başlar ömrün üstüne
öptüm gür başakları kendi sesimde