I.

zamanın sırtında bir kambur gibiyim 
geçmişin yasını tutmak için yorgun
sabahı uykusuzlukla karşılayan kalbim
biliyorum gelecek kaygısı eksiltiyor 
rüyalarımdan iyiliği
ayaklarımdan ulaşma ümidini  
kederli bir şarkının rengini benimsedim
evimin duvarları için. 

II.

yüzüm 
toprağın kırgın tabakasıdır 
toprağa anlattım durdum bunu
hayatımın tüm zayıflıkları tanıktır 
kapıya bakarak bir ömür tüketen annelerin 
gül yaprağına düşen umududur 
yüzüm kayıp bir evlattır, 
yaşıyorsa bir candır, ölmüşse cesettir 
ama hep bir cumartesidir, hep bir bekleyiş. 

III.

bu cihanın öyküsünü 
içimde karararak bir akşam olmaya meyleden 
saydam bir hüzün anlattı 
kayıp evlerden sızan kayıp insanları 
aramızdaki binlerce suskun nehir örttü telaşımı 
bu telaşla sığındım evin duvarlarına 
bir duvar, bir ur,  dünya ile akran samut bir yüz. 

IV.

akrep ile rastlaşan bir gecede 
kaç duvara sindi zehir, kaç küheylan can verdi
kaç çocuk analarının rahminden 
bu evrenin rahmine geçmeden düştü 
çünkü siyanür solumaktan 
çürüdü aşka benzeyen kokular 
çünkü korkuyorum hayata ve bu kente bulaşmaktan.