Büyüdüğüm yollarda hep aynalar kırıktı
Gökyüzünün her yanında çizikler ve pansuman pamuğu bulutlar 
Sıkıştırılmış bir evrenin kör gözüne sokulan ucube sözler
Karartılan bir hayatın provasında zehirli iğnenin battığı tendim 
Uyandım ilk ağrımda ve dünya dediler 
İnecekler acele etsin, bir sonraki durak çok uzak 
Bavulun içine kapasam kendimi belki yollar uzamazdı o kadar 
Nasıl sevilebilir ceza olarak gönderilen bu yerde hayat 
Ve hiç bir afete hükmedemeden kalakalmak 
Sıkıntı bastıkça yere göğe sığamayan bu tin 

Yavaşça kendi içimden atomlarımı ayıklıyorum 
Hücrelerimi lağvettim 
Şüphe kendi tohumunun içinde çürüdü 
Basamaklardan aşağıya yuvarlanan bedenin sonda varacağı yokluk 
Şimdiden varlığa giriş kaydı olacak 

İnsan önce kendi içindeki kapıları açmalı 
Sonrası malum.