her şey eskirken kendinde
ben bitmez bu bağbozumu zamanlarında sakladım yüzünü
kokunu apansız uzanan yollarda
sen ki akşamın ovasında tayları sever gibiydin
sen bir boşluğu yüzünle kapatır gibi 
yürürdün dünya denilen yalnızlığı
yürürdün yüzümün sevilmekten kaçan yerlerini

-çünkü gözlerin bütün olmamışlığı sahipler gibi

ve bunca yenilmişken
yüzünü sevmelerden dönmüşlüğüme
insanın dönmekten bir kabul olduğuna inanmışken
uzanıp da sesinin talan olmuş denizlerine serilmişliğim de var
dünyanın mecburiyetine gücenmişliğim de

-çünkü yüzünün bittiği yerde dünya başlıyordu
ve ben sesini alıp inandığım her şeyi veriyordum 
akşamüstleri bir gül satıcısına

gör ve de ki 
sevgilim seni uzaklardan oldurmuşlar 
uzağı unut
seni bir gece yataktan oymuşlar
geceyi unut
çünkü hatırlamaya başladığım her yerde vardı sesin
yüzün unutmalara gittiğim her yerde 
ve bitmiş olmanın çiçeğiyle sınanırken her saksı
arzusuna yenilmişken gül dikenin
zeynep derdim
her ev kendi yarasına kanar
her yusuf kendi kuyusuna

şimdi hepsi
insanın insana yalnızlığı gibi
insanın insana dalgınlığı

çünkü yüzün bazı akşamlar ağaçları seyre gitmek gibi
çok iyi bir ağaç biliyorum yarın gideriz