havayı yokladım, rüzgar yanımdan eser
kursağımda dünden kalma solucan
toprağın kelindeyim
gözlerimse insandan alınıp bana takılma

boşluğun içine toz bıraktım kanatlarımın halep’de topladıklarını
aşti’ye varmak için çıktım beni tutan yola sarkıttım bu korkuyu
beni yaşatmazdı
tüylerim siyaha çalmasa! korkulmazdım bu kadar
beyaz kökenimi yumuşak ummasak da
uçtuk!

önce çoktuk
herkes birbirine birbirinde herkes
ayaklarımızın izi birbirne basar nazikçe kaybolur suyun içtiği havayla
yüksel!
bazen en arkalardan uçlara
yukardan önlere süzülürken taklit etsem de bilemedim insanlar kaç akciğer nefesi alır
ki benim sesime imrenirken dişlerinin arasında ses kıvrımlarında süzülen
yaprağın ucundaki çiğle düştüm

ara ara dinlendim
sordular
deniz üzerinden mi, yoksa dağ üzerinden mi
dedim; evlerin kiremitleri dökülen simsiyah bacalarına yakın yerlerdendim
bir deniz gördüm sevdim diye
dağlarda dağlanıp kendimden geçtim
evet
insan gözünü taktım takalı
ağlamayı sevdim kalabalığın yalanını tutarken ağzımda

onlar mı? çürüdüler, yemeyecektim benim olmayanları
tükürmeliydim geceyi beklemeden
ben ki
aşti’ ye taşınan haremi aşındıran gemilerin simit tutanıydım

yükseldim ve aştım
pamuk kanatlarıma bakıp uslu sananlara
ben neysem onu oynarken
bir balığın katili ile avcının viktimiydim
alçaldım bandında sularına dünyanın

dondum bir avcının cebine ısınmak için!
gösterdim
kuş gözlerime kaybetmeyi