soysuz bi anı düşmesin yollardan
tarihi geçmiş fotoğrafların çizgisine
nasıl dayanır
ince belli bellek
daha da kırılmaya

bi tufan kopmalı 
yalanı yalayan kapılarda
inerken
çıkarken merdivenleri
gölgesiz yollarda
izsiz kalsın adımlar 
ayaklar takılmalı eşiklere
ve sonra
unutulan ölüm 
aklanmalı
ayın çopur yüzünde 

taş olmuş sözcükleri 
bağlayıp parmaklara
yazılanları atmalı 
resimden renkleri
bi yontudan düşmeli
kendinle

ve içinde 
yılışık yüzleriyle tarihi kirleten 
kim varsa 
yarıklardan süzülen izlere gömmeli
kalmasın ölü yüzler gözde
çürüsün sineksiz

ve yersiz
ve yurtsuz
ve tohumu kısır 
gömmeli suyun yanına

ve o gün 
kopmalı bütün sarmaşıkların dalı
ve o gün 
bi intihardan dönüyor olsun karıncalar 

ve unutsunlar 
taşıdıkları suyu

ve o gün 
uzak göçlerden gelsin kırlangıçlar
kendilerine ağlasınlar
notu düşülsün ağıtların takvimlere
ve duymasınlar 
kendi ağıtlarından başka ses

ve unuttuysa herkes
dudak kenarında 
bi gülümsemenin hatırını 
dil lal

göz kör olsun
ve 

sönmesin kimsenin ateşi
osöz-eskibirşehir-güze değen günlerden